Alice’ dochter werd na een zwangerschap van 23 weken geboren

"Mijn derde zwangerschap was als een cadeautje, maar we dachten wel even: we hebben twee gezonde kinderen, wat halen we ons op de hals? Het zit ons allemaal zo mee. Toen ik acht weken zwanger was kreeg ik een bloeding. Een miskraam, dacht ik. De verloskundige vond toch een kloppend hartje. Een paar weken later kreeg ik opnieuw een bloeding. Ik dacht: dit klopt niet."

Met vijftien weken zwangerschap stuurt de verloskundige Alice naar het ziekenhuis. Maar na een aantal weken weten ze daar ook niet meer goed wat ze voor Alice kunnen betekenen. De bloedingen stoppen niet. “Ik werd gek van de onzekerheid. Met lood in m’n schoenen vroeg ik om een second opinion. Ik was inmiddels 22 weken onderweg. Toen ben ik naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) in Utrecht gegaan. Daar werd een echo gemaakt en gezegd: ‘Het is niet goed. Je kind is al ingedaald en je hebt één cm ontsluiting. Je gaat binnen 24 uur bevallen.’ Ik dacht: dan is het nú echt klaar.”

In het WKZ kan Alice niet bevallen, daar worden alleen baby’s vanaf 24 weken geholpen. Er is namelijk een hele kleine overlevingskans voor baby’s onder de 24 weken. Alice: “Het zijn protocollen in Nederland en ergens snap ik het ook wel, want er moet echt wel een wonder gebeuren. Die autorit terug naar het ziekenhuis in Amersfoort weet ik nog precies, die was verschrikkelijk. Je weet dat het is afgelopen. We vertelden onze familie dat we slecht nieuws hadden gekregen en vroegen of ze ons met rust wilden laten, zodat we dit met z’n tweeën konden verwerken. Mijn man Emiel mocht die nacht blijven slapen.”

Voorbereiden

De volgende dag heeft Alice echter geen weeën. Maar het ziekenhuis bereidt hen wel voor op wanneer het kindje geboren is. “Er werd voorgesteld om gebruik te maken van de watermethode, een manier om overleden kindjes mooi te houden tot de begrafenis, en we kregen een informatiefolder over mandjes en kistjes. We besloten ons kindje op water mee te nemen. Dan zou ze mooi blijven en konden we haar daarna begraven. We zouden het klein houden. Het was toen eind januari en we zouden eigenlijk in februari met de hele familie op wintersport gaan. Ik wilde dit hoofdstuk afsluiten en verder met ons leven. Op dat moment voelde ik dat echt zo.”

Nog een dag later zijn er nog steeds geen weeën en Alice is vastbesloten de 24 weken te halen: "Ik dacht: ik blijf nu op bed en doe niks meer. Ik broed dit ei uit! Ik moest nog anderhalve week volhouden. Dan zou ik 24 weken zwanger zijn." Maar na een paar dagen krijgt Alice toch volop weeën en wordt dochter Kes geboren. “Ze hebben haar bij me neergelegd en er werd gezegd: ‘Geniet er nog maar van!’ Het zou een kwartier, hooguit een half uur duren. Ze lieten ons met rust terwijl we samen waren. Af en toe kwamen ze kijken om te checken of het al was afgelopen. Kes was heel koud, dus we kregen een extra dekentje voor haar. We waren eigenlijk heel waardig afscheid van haar aan het nemen. Maar ja, ze bleef huilen en niet zo’n beetje. Ze hield mijn duim stevig vast met haar kleine knuistjes.””

Mindfuck

“Na ruim 3,5 uur was ze er nog, dus de verpleging raakte een beetje in de stress. Vervolgens hebben ze een medisch team van het WKZ gebeld. Emiel ontplofte zowat: “Gaan ze nu wél iets doen dan? Gaat ze nu ineens niet meer dood? Wat is dit voor een mindfuck?” En ik dacht alleen maar: o, ze krijgt een kans! Ik zei: 'Dan moet ze nu onmiddellijk de couveuse in!' Haar temperatuur bleek 30,3 graden te zijn, ze was vet onderkoeld. Als je lichaam tussen de 28 en 30 graden balanceert, raak je in shock en overlijd je. Het had dus niet veel langer moeten duren. In de tussentijd hebben we mijn ouders en schoonouders gebeld met de boodschap: ze leeft nog, maar we weten niet hoe het gaat aflopen. Ik werd onder de douche gezet en vervolgens naar een kamer gereden waar ze met Kes bezig waren. Een team stond om haar heen, dat besprak of ze ‘wel goed genoeg was om mee te nemen’. Nou, toen dacht ik écht dat ik gek werd. Ik dacht: als je haar nú niet meeneemt! Gelukkig namen ze haar mee en ik mocht bij haar blijven in de ambulance. We reden keihard. Ik denk dat ik nog nooit zo snel in Utrecht ben geweest. In het WKZ werd alles gelijk in werking gesteld om haar een kans te geven, maar toen ineens ging het niet goed met haar. Ze slaagde er niet meer in om zelfstandig te ademen en de artsen wilden haar afkoppelen. We werden meegenomen om te overleggen, maar ik zei: ‘Ze heeft vier uur lang gevochten en dan zouden wij het nu opgeven?’”

Overleggen met God

“De eerste 72 uur waren cruciaal. Ik moest in de buurt blijven en beginnen met kolven. Na drie dagen mocht ik naar huis en Kes bleef in het WKZ. Elf weken lang was de ic ons thuis en daarna heeft ze nog zeven weken high en medium care gekregen. Ze is verzorgd door de allerfijnste verpleging en artsen die wij ons maar wensen konden. We zijn best goed door deze tijd heen gekomen. Achteraf denk je: hoe dan? Dit kun je niet op eigen krachten. We voelden ons echt gedragen. Op een ic zie je zoveel narigheid, dat kun je je niet voorstellen. Ik vond het daar mooi en verschrikkelijk tegelijk. In de weken dat ik heen en weer ging naar het ziekenhuis, kreeg ik allemaal gesprekken en informatie, vaak ook veel ellende. Dat moet je allemaal verwerken. Telkens als ik in de auto zat, ging ik hardop praten. Toen bedacht ik me: volgens mij ben ik gewoon aan het overleggen met God.

M’n ouders hadden nog voorgesteld me te halen en te brengen, maar dat wilde ik niet. Juist als ik alleen was in de auto, had ik dat moment met God. Dat vond ik wel bijzonder. Weet je, wij worden christelijk geboren hier in Bunschoten, we zijn een soort luie christenen. Ik geloofde wel in God, maar het was meer een gewoonte. De komst van Kes heeft dat enorm veranderd. Ik bad altijd wel, maar dat waren van die standaardgebeden. Nu was ik voor het eerst in gesprek met God.

Later heb ik nog een gynaecoloog gesproken die nauw betrokken was. Hij zei tegen me: ‘De kans dat je de Staatsloterij gaat winnen, acht ik klein, want die heb je als het ware al gewonnen!’ Dat zijn momenten die je nooit meer vergeet.”

Beeld: Jeannine Rijsdijk