Izaline Calister: ‘Mijn vader begon weer te zingen toen mijn nieuwe moeder in zijn leven kwam’

Eerste kantelpunt: Van Curaçao naar Groningen

Calister groeide op Curaçao op maar het is gewoonlijk dat als je gaat studeren dat je dan naar Nederland gaat. ‘In de tijd dat ik op de middelbare school zat kon je op Curaçao niet echt een universitaire studie doen. Dat kan nu wel. Het was best wel logisch dat je, of naar Amerika of naar Nederland zou gaan. Amerikaanse studies zijn veel duurder, dus er was geen twijfel dat ik naar Nederland zou gaan.’
Het eerste kantelpunt was eigenlijk niet naar Nederland gaan want op haar derde overleed haar moeder plotseling. ‘Mijn vader bleef achter met drie kinderen. Mijn jongste broer was twee weken oud. Ik heb erg veel bewondering gekregen voor mijn vader. We zijn ingetrokken bij mijn oma. Eigenlijk heeft mijn vader zich uit de naad gewerkt om ervoor te zorgen dat wij er zo weinig mogelijk last van hadden.’

Er was veel ruimte om te spelen en er was veel familie in de buurt, Calister herinnert de tijd als licht, vrolijk en warm. ‘Mijn moeder is op een bepaalde manier vervangen door alle ooms en tantes, neefjes en nichtjes en oma die als een soort koningin op haar schommelstoel zat en alles en iedereen in de gaten hield’. Het zorgde voor een sterk familiegevoel.

Nieuwe moeder was een ‘cadeautje van het leven’

Met veel liefde en dankbaarheid praat Calister over de tijd dat haar nieuwe moeder een paar jaar later intrede deed in het gezin. ‘Toen mijn moeder overleed werd het heel stil in huis. Mijn moeder zong heel mooi, ze zat in allerlei koren. Mijn vader zong ook heel mooi. Maar alles stopte, totdat hij mijn nieuwe moeder ontmoette en toen begon hij weer te zingen. Toen mijn nieuwe moeder in ons leven kwam, dat was een cadeautje van het leven vind ik, toen werd alles weer vrolijkheid en gingen wij ook in koren zingen en kwam alles weer terug. Het is een bijzondere vrouw.’

Beginnen met zingen

De nieuwe moeder zorgde ervoor dat Calister heel erg muzikaal werd. ‘Zij regelde dat ik bij een kinderkoor ging zingen, net zoiets als Kinderen voor Kinderen. Elke zondag repeteren bij Rudy Plaate, een van de grootste componisten van Curaçao. Hij schreef ook kinderliedjes die wij repeteerden. Sommige liedjes werden ook radiohits.’ Calister vond niet dat ze heel goed was. ‘Ik vond het heel leuk en eervol dat ik in het groepje zat, verder niet.’

Dromen in de kerk

Heeft Izaline Calister een band met het geloof en met de kerk? ‘Geloof was belangrijk, ik vind het achteraf heel bijzonder. Ik heb nooit geweten hoe gelovig mijn ouders waren want het werd ons niet zo opgedrongen. Het was belangrijk dat we elke zondag naar de kerk gingen op zondag. Maar wat je in de kerk deed mocht je zelf weten. Ik was best wel dromerig, in de kerk heb ik veel dingen gezien en reisjes gemaakt in mijn hoofd. Ik zag op een gegeven moment al die beelden en schilderijen en dacht waarom is niemand zwart? Ik was acht ofzo of negen. En toen hoorde ik een liedje ‘Angelitos Negros’ (zwarte engeltjes) daarin werd die vraag gesteld. En toen dacht ik: ‘zie je wel dat ik niet de enige ben die dat zicht afvraagt.’

Speelt geloof nu nog een rol? ‘Toen ik volwassen was begon ik te twijfelen. Toen ik ging reizen kwam ik allerlei geloven tegen. Maar als ik bijvoorbeeld in een auto-ongeluk zit dan reik ik wel gelijk naar God. Dat zit wel in mij, dat is niet helemaal weg.’ Calister vindt een hoop dingen mooi aan het geloof, met name de rituelen. ‘De viering van kerst, de verhalen uit de Bijbel. De rituelen vind ik belangrijk. Mijn vader is eind 2019 overleden, we hebben hem de laatste die weken verzorgd. De pastoor kwam iedere dag langs voor een gebed. Er kwamen allemaal rituelen en ik ben dan zo dankbaar dat die er zijn. Dat helpt en dat maakt het verbindend en de herinnering heel mooi. Ik dacht dat ik een twijfelaar was. Maar er zit een kern in mij die daarnaar reikt.’

Dank aan het leven

Calister maakte een theaterstuk over het leven van haar vader, hij heeft het twee keer mogen zien. Twee liedjes van die voorstelling heeft Calister gezongen op de begrafenis. Het lied ‘Gracias a la Vida’ (dank aan het leven) wordt besproken in de podcast Levensbepalend. ‘Het is een soort rode draad in ons leven geweest. Bijvoorbeeld over mijn stiefmoeder, het had ook een tragedie kunnen zijn mijn jeugd. Er waren allerlei manieren waarop het goed mis had kunnen gaan. Maar dat is niet gebeurd. Ik ben een product van allemaal welwillende liefdevolle mensen, die niet hoefden maar het wel hebben gedaan. Ik ben zo ongelooflijk optimistisch.’

‘Ik geloof gewoon heel erg dat één iemand het verschil van dag en nacht kan maken in iemand z’n leven. Mijn vader heeft zoveel jongens kansen gegeven. Zijn leidraad was altijd dit liedje. Toen hij hertrouwde was dat liedje er ineens. Het schalde altijd door het huis. Dat liedje blijft altijd bij mij.’

Luister de podcast én alle andere afleveringen van Levensbepalend hier terug.