'Af en toe probeert Jurjen wel stil te worden, maar dat mislukt altijd hopeloos'

Jurjen was een lange, slungelige jongen, die ik uiteraard wel heel knap vond. Hij lag goed in de groep en kon heel gedreven zijn. Zo haalde hij hoge cijfers, had hij een baantje, hield hij van vogels spotten en verzorgde hij ook vaak de inleiding op de jeugdvereniging. Je kon echt op hem rekenen. Wat hij doet, doet hij goed. Soms iets té, en daar wijs ik hem dan fijntjes op.

In onze jeugd stonden we heel traditioneel in het leven. Zo kon hij zich echt opwinden als z’n zusje met een broek aan naar een vriendinnetje ging. Door zijn studie, de reizen, contacten met asielzoekers en het wonen in Amsterdam is zijn blik – en die van mij – enorm verruimd. In het begin maakte hij de grootste stappen, terwijl hij nu soms gekscherend roept dat ik hem links inhaal.

Wat bijna niemand over Jurjen weet, is dat hij – als grote natuurliefhebber – altijd en overal afval opruimt. Thuis, op straat, maar ook in de kerk bijvoorbeeld. Ziet hij na de dienst dat de afvalbak uitpuilt, dan gaat hij niet eerder naar huis voordat hij de zak heeft weggegooid. Ik moet daar altijd erg om lachen en ben er ook blij mee, want dan hoef ik het niet te doen.

Zo makkelijk als hij op een podium staat, zo erg vind ik het om op de voorgrond te staan. Daarin lijken wij totaal niet op elkaar. Ik kan me er dus ook behoorlijk aan storen als mensen op de Biblebelt met hem op de foto willen. Of Jurjen daarvan geniet? Niet als het onbeschaamde types zijn. En nee, dat zijn niet heel vaak mannen. Gelukkig komt die gekkigheid in Amsterdam nooit voor.

Als vader en man is hij dezelfde Jurjen als op tv, al is hij thuis gelukkig niet de dominee. Het liefst gaat hij na een lange opnamedag lekker ontspannen z’n krantjes lezen. Tegelijk kan hij nooit heel lang stilzitten. Jurjen ziet namelijk altijd alles zitten – vreselijk. Ik hou veel meer van rust en moet mijn grenzen beter bewaken, terwijl hij een avondje op de bank al bijna als een straf ervaart. Toch zijn we ondanks flinke verschillen wel heel dol op elkaar.

Ook in zijn relatie met God kan hij maar moeilijk de rust en stilte vinden. Niet erg natuurlijk, maar hij past daarmee niet in het stereotiepe beeld van dominees. Jurjen ervaart God vooral door met andere mensen op te trekken en reizen te maken. Dan beleeft hij de grootste avonturen met Hem. Af en toe probeert hij wel stil te worden, maar dat mislukt altijd hopeloos. Dat is duidelijk niet zijn geloofstaal.

Zijn tranen zitten diep vanbinnen en hij zegt weleens tegen me dat hij meer zou willen huilen. Desondanks kan hij emotioneel worden van onrecht in de wereld of bijvoorbeeld zorgen om onze kinderen. Eentje zit al een periode thuis en ziet weinig zitten. Daar huilt zijn hart echt om, ook al vindt hij dat lastig te begrijpen met zijn optimistische karakter. Ik bewonder het aan hem dat hij dit wel heel erg probeert.”

Tekst: Maarten Nota