Actrice Carine Crutzen: "Na het overlijden van mijn ouders voelde ik me geen dochter meer"

Carine: "Toen mijn ouders beiden overleden waren, gebeurde er iets vreemds met me waar ik niet op voorbereid was. Ik kwam in een vrije val terecht. Ik dacht: 'Ik ben geen dochter meer'.

Zwijgen over de dood

In haar rol als dochter kwam Carine al vroeg in aanraking met de dood. Zowel direct als indirect. De eerste vrouw van haar vader overleed en hij bleef samen met een zoon achter. Samen met Carines moeder kreeg hij een kindje dat bij de geboorte overleed.

Binnen het gezin werd er niet gesproken over deze grote verliezen. Carine: “Mijn moeder heeft haar doodgeboren kindje nooit mogen zien en vasthouden, want dat was beter en anders zou ze zich alleen maar gaan hechten. Dus het werd weggenomen.
Ook mijn vader sprak nooit met mijn broer over zijn overleden moeder. De huisarts had gezegd: ‘Dat is goed. Als hij er niet zelf over begint, moet je er niet over praten’. Ze hadden opvoedkundige ideeën die nu heel anders zijn.”

Spreken over euthanasie

Carines moeder had op haar sterfbed veel pijn en euthanasie kwam ter sprake. Carine: “Op een gegeven moment zei mijn moeder: ‘Ik wil niet meer, ik kan niet meer. Zorg dat het stopt.’ De huisarts bood toen aan om te stoppen met de medicatie. Dat vond mijn moeder een heel moeilijke beslissing. Ze zei: ‘Zeg jij het maar.’ Ik zei toen: ‘Dat kan ik niet voor je beslissen. Dat moet je zelf doen.’ Uiteindelijk zei ze: ‘Doe maar’.

Pijn na overlijden

Carine omschrijft het sterfbed van haar ouders als een zware maar ook mooie periode. Als iets dat bij het leven hoort. Als met het overlijden ook de intensieve mantelzorg wegvalt, ervaart ze een grote leegte. “Toen allebei mijn ouders overleden waren, gebeurde er iets vreemds met me waar ik niet op voorbereid was. Ik kwam in een vrije val terecht. Ik dacht: ‘Ik ben geen dochter meer.’

Uit het Zuiden

Te midden van dit grote verdriet kwamen in flarden alle herinneringen aan haar jeugd naar boven. Carine begon met het opschrijven van steekwoorden, die langzaamaan de basis voor het boek ‘Uit het Zuiden’ begonnen te vormen.

Carine realiseerde zich dat wat ze aan het opschrijven was niet alleen haar verhaal was, maar dat van velen. “Iedereen heeft ouders die ze uiteindelijk zullen verliezen….”