5 vragen aan EO-presentator Marleen Stelling

Als presentator van EO-programma’s als Het Vermoeden en De Nachtzoen is Marleen Stelling (27) het gewend om de vragen te stellen. Maar welke les vindt zij zelf eigenlijk belangrijk? En wie is God voor haar? Tijd voor vijf vragen aan Marleen Stelling.

1. Wat is het belangrijkste dat je van huis uit hebt meegekregen?
“Mijn ouders hebben me opgevoed met het geloof. Ze vertelden de Bijbelverhalen en we gingen naar de kerk. Als puber vond ik dat stom. Ik vocht tegen alles, dus ook tegen de kerk. Nu alles meer in harmonie komt, waardeer ik het juist enorm dat mijn ouders me die verhalen en kernwaarden hebben meegegeven.
En net als mijn moeder kan ik blij worden van kleine dingen in de natuur. Als ik buiten zit te lezen en er landt opeens een mus in mijn tuintje, denk ik: wow, ik moet die mus begroeten! We moeten een gesprek voeren. Maar dan is die mus natuurlijk allang weg.
Of ik ga een uur in mijn tuin liggen om naar de lucht te staren. Het zal je verbazen hoe hoog er nog vogels vliegen. Die denken er geen seconde over na wat er zou gebeuren als ze plots niet meer zouden kunnen vliegen. Ze gaan gewoon. Zoiets kan me ontroeren.”

2. Je zette je als puber af tegen de kerk, maar besloot wel theologie te gaan studeren. Hoe zit dat?
“God is voor mij nooit weg geweest, maar ik wilde wel graag weten hoe het zat. Met familie en mensen uit de kerk voerde ik stevige gesprekken, dus ik dacht: ik ga theologie studeren en dan weet ik hoe het werkt. Dat was natuurlijk niet zo. Die theologiestudie verwijderde me juist van het wonder van het leven. Tijdens mijn studie in Leiden ging ik absoluut niet op een tuinbank naar vogels liggen kijken. Alles kwam ontzettend rationeel op mij over, terwijl theologie ook juist heel beeldende en poëtische lagen kent. Ik studeerde af en naarmate de tijd verstreek, is die verwondering – gelukkig – teruggekomen.”

3. Hoe ben je van die donkere puber veranderd in de open, nieuwsgierige vrouw die je nu bent?
“Ik heb nog steeds een hang naar donker. Dat ontstaat bijna altijd als ik te veel over de lange termijn nadenk en doemscenario’s verzin. Op zulke momenten tilt het geloof mij op. Zodra ik mezelf bij de lurven grijp, en me bij mijn lurven laat grijpen door God, kan ik dat loslaten. Dan weet ik: ik hoef het leven niet af te kopen, ik krijg het. En dan raak ik vervuld van de liefde die overal is. Maar ook van de kwetsbaarheid van alles. Iedereen is kwetsbaar. In de natuur gaan dingen voortdurend dood, maar er worden ook nieuwe dingen geboren. Als ik erken dat ik onderdeel uitmaak van die grote schepping van kwetsbaarheid, komt er rust.”

4. Komt die rust van God?
“Ja, op zulke momenten hoef ik alleen maar te kijken en dan voel ik de aanwezigheid van leven en liefde overal. Een kunstdocent van mijn middelbare school heeft mij daar erg bij geholpen. Ik schilder en teken graag, en hij zei: ‘Als je niet weet wat je wilt maken, ga dan terug naar de waarneming.’ Meestal kies ik iets uit de natuur, zoals een blad. Als ik blaadjes van dichtbij bekijk en zie hoe die nerven lopen, word ik vanzelf rustig.”

5. Wie is God voor jou?
“Het is dubbel. Aan de ene kant voelt God als iemand anders. Iemand tegen wie ik kan praten en iemand die bij mij is. Maar God voelt ook als een kracht die alles draagt en die alles is. God is iets anders dan ik, maar God is ook ik. Hij is het allebei. Dat is vaag, hè? Voor veel mensen is het of-of. Of ze voelen dat God iemand anders is dan zijzelf, omdat wij sterfelijke mensen zijn. Natuurlijk zie ik in dat ik sterfelijk ben, maar zo ver – zeggen dat God alleen iemand anders is – wil ik niet gaan. De mensen, de bomen, de vogels om ons heen: ik vind het allemaal te bijzonder om alleen maar sterfelijke dingetjes te kunnen zijn. Het goddelijke gaat ook schuil in ons.”

Meer lezen?

Beeld: Ruben Timman