Naomi werd met 25 weken zwangerschap in coma gebracht om haar ongeboren kindje te redden

‘‘De eerste weken van mijn zwangerschap verliepen goed’’, herinnert Naomi zich. ‘‘Maar toen werd ik dood- en doodziek. Ik bleek een HG (Hyperemesis gravidarum) zwangerschap te hebben, waardoor ik voortdurend misselijk was en me heel beroerd voelde. Dan kun je écht niets doen, je bent continue aan het overgeven. In de vijf maanden dat ik zwanger ben geweest, is het op twee handen te tellen hoe vaak ik buiten ben geweest. Na een paar maanden leek het iets beter te gaan, maar na een verjaardagsfeestje ging het helemaal mis: ik liep corona op. Ik heb astma, dus ik was bang dat het op mijn longen zou slaan. Maar in eerste instantie merkte ik er niks van. Tot ik ineens enorme pijn kreeg in mijn onderrug. Het leken rugweeën. Ik was toen 24 weken zwanger. Toen ik in het ziekenhuis terechtkwam, begon het drama. Mijn vliezen braken uit het niets en mijn longen gingen achteruit.’’

Vroeggeboorte

“Ik was heel bang om mijn kindje kwijt te raken. Ik had gegoogeld en heel veel verhalen gelezen over wat het betekent als je kindje te vroeg geboren wordt, dat is heel heftig. Tegelijkertijd kreeg ik geen adem meer, lag ik aan de zuurstof en kreeg ook nog een zware longontsteking. Ik voelde gewoon dat ik het niet meer trok. Ze stelden voor om mij in coma te brengen en mijn zoontje te halen via een keizersnede. Ik moest kiezen of ik wilde dat ze alles op alles zouden zetten om hem te redden, óf niet. Er schijnen veel ouders te zijn die dat niet doen, omdat de overlevingskansen klein zijn. Ik wilde dat ze alles op alles zouden zetten.”

Coma

‘‘Het moeilijkste van in coma gebracht worden is dat je niks meekrijgt van hoe het uiteindelijk uitpakt. Je wordt niet tussendoor even wakker om te zien hoe het gegaan is. In mijn hoofd had ik al afscheid genomen. Ik wilde mijn omgeving niet bang maken, maar ik had daar vrede mee, áls ze maar alles zouden doen om mijn zoontje in leven te houden. Mijn gedachten deelde ik niet met mijn man. Hij zou gek worden bij het idee mij te verliezen. Tegelijkertijd haalde ik ook steun uit mijn geloof. Als het mijn tijd nog niet was, dan was het mijn tijd nog niet.’’

Kwetsbaar

“Toen ik, na twee weken, wakker werd, hoorde ik op de achtergrond mijn familie voor mij zingen. Elke avond baden ze voor mij, het voelde goed om zo wakker te worden. Maar het was dubbel. Je bent blij dat je wakker wordt, dat je nog leeft. En ik hoorde gelijk dat mijn zoontje nog leefde. Maar ik was bang voor wat ik zou aantreffen, hoe kwetsbaar hij zou zijn. Ik durfde in het begin ook niet naar hem toe te gaan. De verpleegkundige die mij verzorgde wilde er geen druk op zetten, maar zei uiteindelijk dat het tijd was om naar mijn zoontje te gaan. Met haar erbij durfde ik het aan.’’

‘‘De eerste ontmoeting met Naël deed heel veel met me. Hij had dezelfde apparatuur aan zijn lichaam als ik. Ik vroeg me af hoeveel pijn hij had, wat er in hem omging. Toen ik hem vast mocht houden, was hij zó klein en breekbaar. Het was geen makkelijke periode. Ik wilde er voor mijn kindje zijn, maar moest zelf ook nog revalideren en twee keer per dag naar hem toe gebracht worden. Toen ik zag dat het goed met hem ging, was ik heel erg opgelucht en blij.’’

Geschenk uit de hemel

‘’Uiteindelijk is het mijn geloof dat mij kracht gaf om hier doorheen te komen. God heeft me laten zien dat het niet mijn tijd was en ook niet die van mijn zoon. Naël is een geschenk uit de hemel. Je ziet het aan alles. Na alles wat we hebben doorgemaakt, is hij zó’n vrolijk kind. Het is gewoon fantastisch om te zien dat zo’n klein hummeltje van 750 gram nu een grote bink is geworden. Natuurlijk heb ik mijn vragen gehad. Maar sommige dingen gebeuren gewoon. En wat als ik antwoorden had gekregen, zou ik dan tevreden zijn? Ik hoop op een mooie toekomst met een gezonde baby. Maar eerst wil ik mentaal en lichamelijk weer aansterken.”

• Handen aan de couveuse, vanaf 7 september op NPO1