‘In Frankrijk heb ik voor het eerst weer gelachen’

Twee jaar na het overlijden van Laura werd Petra door vrienden uitgenodigd om bij hun vakantie aan te haken. “Hoewel de rouw nog vers was, wilde ik het proberen. Wat het moeilijker maakte, was de bestemming: Frankrijk. Laura wilde daar graag met mij naartoe – zij volgde rijlessen en zou zelf rijden – maar zover is het nooit gekomen. Ik nam het vliegtuig en toen ik boven de wolken vloog, voelde het alsof ik dichter bij Laura en de hemel was. Als ik nu witte strepen in de lucht zie, krijg ik datzelfde gevoel.”

Weer lachen

“Eenmaal in Frankrijk hadden mijn vrienden mijn tent al opgezet. Het was de oude tent van Laura. Die had ik expres aan hen meegegeven, zo was ze er toch een beetje bij. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, keek ik om me heen en dacht: zo heeft zij hier tijdens onze vakanties ook geslapen. Ik besefte daarna dat zíj́ hier had moeten liggen… Ondanks dat verdrietige besef beviel de driedaagse vakantie me goed. Ik was lang niet in het buitenland geweest en genoot van de prachtige natuur. Fijne vrienden omringden me. Ik kon goed met hen praten. En hier heb ik voor het eerst weer gelachen. Dat was raar, maar ook bevrijdend. Ik kon het nog!”

Ben je daarna nog op vakantie geweest?
“De eerste tijd na Laura’s overlijden wilde ik graag thuis zijn: de meest vertrouwde plek. Ook bezocht ik het eerste jaar dagelijks de begraafplaats, omdat ik me daar verbonden voelde met Laura. Nu ga ik ongeveer eens in de twee weken. Na deze vakantie heb ik een aantal keer in Nederland gekampeerd en in een huisje overnacht. Vorig jaar was ik een midweek weg en merkte ik voor het eerst dat ik wel langer had willen wegblijven. Ik heb die vastigheid thuis minder nodig. Naarmate de tijd verstrijkt, gaat het leven me makkelijker af.”

Heb je vakantieplannen voor deze zomer?
“Ik ga een kleine week met mijn zus naar een veredelde trekkershut op een camping in Nederland. We doen waar we zin in hebben: fietsen, winkelen of lezen. Ik heb veel steun aan haar. Omdat ik geen partner heb, rouw ik alleen. Maar ik kan fijn met mijn zus praten, ook over Laura, want ze kenden elkaar goed. De pijn zal altijd blijven. Die is onderdeel van mij geworden, want het gaat om mijn kind. Dus het verdriet om mijn dochter gaat ook mee op vakantie.”

Ander soort rouw

“Vooral tijdens moeder-dochteractiviteiten zal ik Laura extra missen. Een ijsje eten, een rondje fietsen, winkelen. En als ik aan zee ben, want daar had ik mijn laatste vakantie met haar samen. Rond mijn zoon Lennard is het verdriet anders: hij ging nooit mee op vakantie, want daar was hij te zwak voor en hij had te veel zorg nodig om mee te kunnen. Bovendien wist ik vlak na Lennards geboorte al dat hij niet lang zou leven. Dat is een groot verschil met Laura. Toen het niet goed ging met haar – ze was opgenomen in een psychiatrische kliniek – was ik de wanhoop nabij: ik verlies toch niet voor de tweede keer een kind?”

Bidden

“Dat dit wel gebeurde, veranderde mijn geloof en sloeg een deuk in mijn vertrouwen in God. Wat betekent het dat God bij me is? Hoezo zorgt Hij voor ons? En waarom zou ik nog bidden? Want dat heb ik zó veel gedaan… De basis is er zeker: ik geloof dat ik Laura in de hemel zal zien en dat Jezus voor onze zonden gestorven is. Dus ja, ik weet dat het ooit goedkomt. Maar eerst moet ik hier nog zo’n dertig jaar zonder Laura leven, en dat is moeilijk.”

Beeld: Janita Sassen