Laura maakt herinneringsboeketten van zijdebloemen

“Wil je de lange of de korte versie?” antwoordt Laura lachend op de vraag hoe haar bedrijf gestart is. Haar carrière kende heel wat omwegen, voordat ze terechtkwam bij haar droombaan.

Burn-out

De afgelopen jaren werkte Laura voor verschillende werkgevers, maar geen van haar functies maakte haar écht gelukkig. “Ik kon er gewoon niet lekker mijn ei in kwijt.” Net na de coronatijd komt ze daardoor in een burn-out terecht.

‘Mijn burn-out was een transitie naar het vinden van mijzelf’

“Dat was iets waarover ik altijd veel vooroordelen had. Ik vond dat mensen zich niet zo moesten aanstellen, superonaardig eigenlijk. Toen kreeg ik het zelf, en dacht ik: zou dit dan een burn-out zijn?” Ze zoekt hulp bij een psycholoog en coaches, en samen met de steun van haar omgeving sleept dat haar door deze tijd heen. “Uiteindelijk ben ik blij dat ik deze periode heb meegemaakt, want het is een transitie geweest naar het vinden van mijzelf.”

‘Iets met bloemen’

Het idee om met bloemen bezig te gaan begint tijdens een sessie bij haar psycholoog. “Zij zei: Lau, je bent zo’n kleurrijk persoon, ik zie jou wel iets met bloemen doen.” Laura is niet direct enthousiast. “Ten eerste vind ik het superzonde, je gooit een boeket na één of twee weken weg, dat is gewoon niet duurzaam. En bij de ene bloem moet er chloor in het water, bij de andere juist niet… Op dat punt in mijn leven had ik echt geen energie om überhaupt na te denken over een opleiding om hier meer over te leren” Haar psycholoog vraagt haar om er toch eens langer over na te denken.

Dat doet Laura, want ze wil nu eenmaal graag een baan vinden die bij haar past. “In de tijd van mijn burn-out hield ik een journal bij waar ik gewoon eens in ben gaan tekenen. Het werd een hele kleurrijke tekening, vol met bloemen. Ik werd er vrolijk van.”

Uitvaartverzorging

In diezelfde tijd maakt een goede vriend van haar een carrièreswitch, van de evenementenbranche naar de uitvaartverzorging. Wanneer ze in gesprek zijn over haar ‘bloemensessie’ bij de psycholoog, deelt hij zijn ervaring met rouwbloemen. “Hij zei: ‘Het is zo zonde, er worden honderden euro’s uitgegeven aan de mooiste creaties. Na een week liggen die helemaal verlept op het graf.’”

‘Met het boeket voor mijn oma was het cirkeltje rond’

Bij Laura gaat een lampje branden: “Wat als ik nu rouwstukken ga maken van zijdebloemen? Die verwelken niet op het graf, dus het is een stuk duurzamer.” Er is echter één ding waar ze tegenaan loopt: om een rouwbloemstuk te maken moet de steel van de bloemen worden afgeknipt. Dat betekent dat je er na afloop, net als bij een boeket met echte bloemen, alsnog niets mee kunt.

Dankzij een vriendin, die lang heeft gewerkt als bloemiste, ontdekt ze de oplossing. “Destijds hadden we allebei een moestuin op een gedeeld stuk grond. Toen iemand uit de moestuin was overleden, vroeg ze iedereen om wat bloemen uit eigen tuin mee te nemen, waar zij een rouwboeket van kon maken. Ik zag het resultaat en besefte dat ik dat ook kon doen met zijden bloemen. Zo’n boeket kan plat op de kist worden gelegd en daarna herschikt worden om in een vaas te zetten.”

Het eerste boeket is direct een hele bijzondere, dat maakt Laura namelijk voor haar eigen oma. “Zij was één van mijn grootste supporters. Het was mijn oma van moederskant, dus ik vroeg aan mijn moeder of zij het mooi zou vinden om de bloemen na de begrafenis bij haar thuis te zetten als herinneringsboeket. Daarmee was voor mij het cirkeltje rond, alles viel op zijn plek.”

LA Atelier

Laura’s boeketten leveren haar tot nu toe al mooie gesprekken op. “Ik ben altijd nieuwsgierig naar iemands achtergrond. Zo kwam ik er onlangs bijvoorbeeld achter dat een klant christen is, net als ik. Als je elkaar kan vinden in het geloof geeft dat gelijk een connectie. Ook is het mooi en waardevol als ik samen met mijn klanten herinneringen kan ophalen over dierbaren. Soms raakt een verhaal mij persoonlijk en ontroert het mij.”

Een lach en een traan, maar haar eigen werkplaats helpt haar om verdrietige verhalen niet al te veel mee naar huis te nemen. “Ik spreek met mensen af in mijn atelier, waar ik ook mijn bloemstukken maak. Het scheelt dat ik daar bezig ben met iets fysieks, en dat daarna aan mensen meegeef. Dan gaat het leven ook weer door.”

Het atelier zit op een bijzondere plek, op een boerderij in Loenen aan de Vecht. Het gebouw waar Laura nu haar boeketten maakt was vroeger een kaasschuur. “Ik kwam daar vroeger als kind al, toen er nog kaas werd gemaakt. Nu heb ik het helemaal verbouwd en gemaakt zoals ik het graag wilde, het is echt een fijne plek geworden, waar mensen op afspraak langs kunnen komen.”

Reacties

De reacties op haar werk met rouwboeketten zijn in eerste instantie soms wat ongemakkelijk. “Je hebt ineens een gesprek over de dood. Dan zie ik mensen een beetje kijken en weet ik al hoe het gesprek verder gaat verlopen.” Dat begint meestal met de vraag: hoe doe je dat dan? Zodra Laura een foto laat zien van haar boeketten slaat de stemming om. Veel mensen zijn verrast dat dit ook een mogelijkheid is. “Dat geeft wel een kick, dat ik mensen laat zien hoe het ook kan. Dat zeg ik dan ook altijd: ik vind het leuker om tegen zo’n boeket aan te kijken dan tegen een urn.”

Ze maakt trouwens niet alleen maar rouwbloemen, ook voor andere zijdeboeketten en bloemenabonnementen kun je bij Laura terecht. Toch wordt ze het meest gelukkig van de rouwboeketten. “De gesprekken die daarbij komen kijken, zorgen voor extra diepgang. Dat ik een stukje mee mag lopen met mensen op hun meest kwetsbare moment en met mijn bloemen iets mag bijdragen geeft een heel goed gevoel.”

Alles op zijn plek

Het lijkt of alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen. Voordat Laura ontdekte waar haar passie lag heeft ze verschillende opleidingen gevolgd: de Hotelschool, de Fotovakschool en Marketing en Communicatie. Van de kennis die ze daar heeft opgedaan heeft ze nu veel profijt bij het runnen van haar bedrijf.

‘Ik ben aan het leren om naar mijn gevoel te luisteren’

Een eigen bedrijf, dat had ze vroeger niet durven dromen. “Mijn ouders hebben dertig jaar voor dezelfde baas gewerkt, ik had niet verwacht dat ik voor mijzelf zou beginnen. Nog steeds vind ik het soms een beetje gek, het wijkt af van mijn standaard, maar dit is wel echt mijn pad.” Tijdens haar burn-out ontdekte Laura dat ze vaak deed wat anderen van haar verwachtten. “De opleidingen die ik heb gevolgd, koos ik omdat ánderen zeiden dat ze die bij mij vonden passen. Ik deed niet wat ik zelf wilde, want ik wist niet wat ik wilde. Nu ben ik aan het leren om naar mijn gevoel te luisteren.”

De passie voor haar werk is op haar gezicht af te lezen. “Ik kan niet stoppen met praten over hoe fijn het is als je iets vindt dat voor jou voorbestemd is.” Dat ziet Laura’s omgeving ook. “Mijn oma vond het heel leuk dat ik met bloemen bezig was. Met de rouwboeketten begon ik pas rond haar overlijden, maar ik denk dat ze, net als mijn ouders en vrienden, heel trots is dat ik iets gevonden heb waar ik gelukkig van word.”

Vind je het leuk om meer over het werk van Laura te zien kijk dan op de website www.laatelieramsterdam.nl. Op Instagram via @la_atelier_amsterdam post ze regelmatig voorbeelden van de bloemstukken die ze maakt.